در سپتامبر سال 1919 نيروي زميني ايالات متحده شيوه نامگذاري جديدي ابداع کرد که در آن هواپيماها براساس ماموريت و قابليتهايشان در چند دسته طبقه بندي مي شدند. در اين روش هواپيماها با يک اختصار بعنوان نوع هواپيما, يک خط فاصله و يک شماره که در هر دسته از يک شروع مي شد, نامگذاري مي شدند.
ماموريت اصلي:
(Attack) A: هواپيماهايي که وظيفه تهاجم زميني و پشتيباني نزديک نيروهاي زميني را برعهده دارند و قادر به نابودسازي اهداف (تانک, سنگر و ...) بطور دقيق مي باشند. مانند A-10 Thunder bolt و کبری ah-1j


(Bomber) B: هواپيماهايي که قادر به حمل و فروريختن مقادير بسيار زيادي بمب و مهمات مي باشد. چنين هواپيمايي براي نابودسازي مراکز مهم و حياتي و همچنين از بين بردن پتانسيل نظامي در قلب خاک دشمن بکار مي روند.مانند B-52


(Cargo) C : هواپيمايي که توانايي حمل مقادير فراواني تجهيزات نظامي, سرباز, چترباز و ساير اقلام را در کوتاه ترين زمان دارد. مانند C-5 و  شنوک ch-47


(Electronic warfare) E: هواپيمايي که داراي تجهيزات الکترونيکي مي باشد و قادر است با پرواز در فاصله بسيار دور از ميدان نبرد، اطلاعات مختلف اعم از موقعيت هواپيماهاي دشمن, اخطار به هواپيماهاي خودي در صورت مورد تهديد قرار گرفتن و ... مي باشد. در حقيقت اين نوع هواپيما يک رادار قدرتمند پرنده با تجهيزات جنگ الکترونيک مي باشد. مانند E-3


اطلاعات جامع تر در ادامه مطلب